Het schrijven van een artikel en dit 'publiekelijk' delen is vooral om mezelf comfortabel te maken met het delen van mijn gedachtes. Nu ik vind dat het eindelijk eens tijd word om mijn gedachtes op papier te zetten en deze te delen met anderen merk ik hoe moeilijk het is om dat wat in je hoofd zit ook daadwerkelijk 'juist' op papier te krijgen. Zo denk ik onder andere over waar ik überhaupt moet beginnen, welke worden ik moet kiezen om mijn boodschap over te brengen en misschien nog wel de moeilijkste gedachtes; Wie ben ik om überhaupt een artikel te schrijven, wie zal geïnteresseerd zijn in mijn kennis en ervaring en kunde. Bezit ik deze überhaupt wel voldoende om een artikel te kunnen en mogen schrijven. Het zijn allemaal gedachtes die door mijn hoofd spoken en mij bezighouden. En, waarom heb ik deze beperkende gedachtes überhaupt.
Je zult wellicht al in de gaten hebben dat ik een introvert, veel en diep nadenkend persoon ben. En, ken je die kinderen die altijd de waarom-vraag stellen? Ja, ik was (en ben) er ook zo één…
De Rick van pakweg een jaar geleden zal over al deze gedachtes struikelen en vervolgens zijn poot terugtrekken. Ik zal gedacht hebben laat dit maar aan 'experts' over die er echt verstand van hebben. Vervolgens gaf mij dat weer een reden om de wens van het schrijven te laten varen en door te gaan met de belangrijkere dingen van het leven. Want, ja ik had mij ook al overtuigd van het feit dat andere hier toch veel beter in zijn dan ik. O ja, en grammaticaal ben ik ook niet zo goed wat mooi aansluit op de reeds benoemde beperkende gedachtes. Kortom, allemaal mooie vertalen die ik mijzelf vertelde en nog wel eens vertel. En, het bizarre van al deze gedachtes is dat als ik wil ze ook allemaal nog waar zijn ook…
Als je nu nog steeds aan het lezen bent herken je je wellicht in bovenstaande tegenstrijdige gedachtes. En, je zou soms net als ik ook zo graag dat stemmetje in je hoofd letterlijk uitwillen zitten! Die interne criticaster ken je inmiddels zo goed dat je soms vergeten bent wie jijzelf bent? En, sinds wanneer is die criticaster überhaupt onderdeel van jou geworden? En, hoe je er nog van af kunt komen?
Van oorsprong wekken alle gedachtes een bepaald gevoel en emotie op. Een groot deel van de tijd zijn we ons daar helemaal niet bewust van, dat deze gedachtes en bijkomende gevoelens er zijn, want 95% van onze handelingen zijn namelijk onderbewust. Het voordeel hiervan is; dat we hierdoor niet over van alles na hoeven te denken en dat we alledaagse 'noodzakelijke' zaken op de automatische piloot kunnen doen. Denk aan het doen van de was, je wekelijkse lievelingsrecept klaarmaken en het rijden naar je werk.
Maar, zoals jij wellicht ook al eens hebt ervaren zitten er ook nadelen vast aan dit onderbewust, op de automatische piloot handelen. Zo denk, zeg of doe je dingen waar je achteraf niet zo blij mee bent (en wellicht zelfs spijt van hebt). Je begint, zonder dat je het door hebt, steeds vaker kritisch jezelf toe te spreken en het gaat bepalen hoe je in de toekomst handelt. Niet alleen naar anderen, maar vooral naar jezelf toe.
Maar, hoe komt dit en wat gaat hier nu eigenlijk mis? Op het moment dat je onderbewuste - ondanks de beste intenties - een 'foutje' maakt is er geen match tussen en met het onderbewust (gestelde) verwachtingspatroon. Feitelijk kun je niets meer doen aan datgene wat je hebt gezegd of gedaan, maar ondanks dat stelt je bewuste (zelf) - de overige 5% - je in staat om na te denken over de situatie. Je krijgt hierdoor de keuze om te leren en wijzer te worden. Kortom, het voordeel is dat je bewust kunt gaan bijsturen naar de toekomst toe. Maar, deze keuze draagt verantwoordelijkheid met zich mee, immers om bij te gaan sturen dien je het stuur in handen te nemen en de verantwoordelijkheid in eigen handen te nemen.
Omdat onderbewuste verwachtingspatronen gevormd zijn op basis van jouw kennis en ervaring zijn de bijbehorende emotie(s) ten aanzien van datgene wat je meemaakt belangrijk of je wel of niet de keuze maakt om bij te gaan sturen. Daarbij komt dat jouw begripsniveau en wijsheid - wat vergroot is doormiddel van kennis en ervaring - een belangrijke voorwaarde is hoe je een specifiek moment verwerkt. Kortom, wat jij denkt, voelt en ervaart in de vorm van emotie(s) bepaalt hoe je omgaat met situatie(s). Dit bepaalt onze houdingen hoe we omgaan met het verwerken van de situatie.
Als kind is dit gehele proces nog blanco. Vandaar dat kinderen ook zo puur overkomen, ze hebben geen verleden om uit te putten of op terug te grijpen. Het geheugen is namelijk leeg en de nog pure, blanco gedachtes en gevoelens brengt ons als kind in beweging. Nieuwsgierig naar alles wat het leven te bieden heeft stappen we letterlijk en figuurlijk in de toekomst. Het is één grote ontdekkingsreis en de daarbij behorende natuurlijke houding - waarin we niet bewust nadenken, maar vertrouwen op ons natuurlijk instinct - zorgt voor het opbouwen van herinneringen.
Waar de agenda van het kind leeg is, wordt de agenda van een volwassen persoon voller en voller. We komen erachter dat we naarmate we ouder zijn geworden onze natuurlijke, pure en nieuwsgierige gedachtes, gevoelens en handelingen verruild hebben voor veelal onderbewuste, routinematige gedachtes, gevoelens en handelingen. Routines die gevormd zijn op basis van de ervaringen (reeks van herinneringen) uit ons verleden. Je zou kunnen concluderen dat waar het kind nog vrij is en hij of zij nog alles mag. Daarentegen, voelt het alsof jij als volwassenen niets meer mag en alles moet, jouw toekomst is bepaald. (En, om het nog wat vervelender te maken jouw omgeving zal dit beeld waarschijnlijk bevestigen.)
De vraag is echter of dit beeld wel klopt? Want, de omgeving waarin wij zijn opgegroeid en de ervaringen die wij gedurende het leven hebben opgedaan hebben ons gemaakt tot wie wij nu zijn! Wanneer je al jouw herinneringen op een rij zal zetten zul je komen tot een reeks aan herinneringen die samen jouw leven vormen. Op basis van deze herinneringen heb jij ook jou eerst zo natuurlijke houding verruild voor een houding die past binnen onze omgeving, overtuigingen en percepties.
In de afgelopen jaren ben ik erachter gekomen dat ik mij jarenlang heb verschoven achter het excuus dat ik toen nog niet zo bewust was en dat mijn omgeving (ouders, familie, vrienden, leraren, leraressen en alle andere mensen op mijn levenspad) mij gevormd hebben tot wie ik nu ben. Echter, heb ik moeten bekennen naar mijzelf toe dat afhankelijk van de bril (bewust vs. onbewust denken, doen en handelen) die ik opzet en de keuzes die ik maak - in het hier en nu - maakt tot wie ik werkelijk ben en wil zijn. In de afgelopen maanden heb ik gemerkt dat deze houding mij in staat stelt om te evolueren tot een bewuster en authentieker mens wat voor mij de basis vormt tot een gelukkig en gezond leven.
Ik weet niet of je wat hebt aan dit artikel, maar als ik je één ding mag meegeven op basis van mijn ontdekkingsreis in dit leven: Vergeet niet om te vallen, en liever nog: "crash" soms goed, want het stelt je in staat om alles eens door een nieuwe bril te bekijken. Ik heb geleerd dat ik nog vaak zal vallen en foutjes zal gaan maken, maar weet inmiddels ook dat na elk 'foutje' of 'val' er weer nieuwe, vaak nog betere mogelijkheden ontstaan. Zo is na mijn "crash" het leven veel mooier geworden kan ik je vertellen.
De sleutel naar ultieme gezondheid? Zoek het niet in een ultiem dieet of wonderbaarlijke pil, maar zoek het in jezelf, want jijzelf bent altijd al het ultieme antwoord geweest naar alles wat je zoekt. Neem dus het stuur (weer) in handen voordat je bijrijder wordt van je eigen leven.
Nb. Bedankt voor het lezen en Ik hoop dat dit jou herinnert aan al het mooie dat jij te bieden hebt aan jezelf en de mensen in jouw omgeving :)!